Ή Γέννηση του Χριστού δεν σημαίνει αναγκαστική επικράτηση της αγάπης και της ειρήνης, αλλά αποτελεί αφετηρία και δυνατότητα αλλαγής του ανθρώπου σε τρόπο ώστε, αν ακούσει και ενστερνισθεί το θείο μήνυμα, να μεταβληθεί ριζικά: Να παύσει να βλέπει το συνάνθρωπό του σαν εχθρό έναντι του οποίου αμύνεται συνεχώς και μάλιστα πολλές φορές επιτιθέμενος για να εξασφαλίσει περισσότερο την οντότητά του, αλλά να τον βλέπει σαν αδελφό για τον οποίο επίσης γεννήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Υιός του Θεού.
Ή Γέννηση του Χριστού αποκτά νόημα ως υπαρξιακό γεγονός του
κάθε ανθρώπου στην ιδιαιτερότητα και μοναδικότητά του, στο προσωπικό πρόβλημα
και την αγωνία του, στο φόβο του για τον αφανισμό του και στην ελπίδα του για
τη ζωή. Όσο ο «ήλιος της δικαιοσύνης» δεν ανατέλλει μέσα στην ψυχή του κάθε
ανθρώπου, άδικα αυτός περιμένει το φωτισμό της ανθρωπότητας στη γενικότητά της·
όσο η σωτηρία δεν γίνεται γεγονός προσωπικό του, αδικαιολόγητη θάναι η απορία
και διαμαρτυρία για τη γενική επικράτηση του μίσους, του εγκλήματος, του
πολέμου· κι όσο η Γέννηση του Χριστού μένει απλώς ένα σημαντικό πλην όμως
μακρινό ιστορικό γεγονός ή μια συγκινητική μόνο γιορτή της Εκκλησίας και δεν
συντελείτε μέσα στον κάθε άνθρωπο, μάταια θα αναζητούμε τις εμφανείς συνέπειές
της.
Eκείνο που χρειάζεται για τη φανέρωση των
συνεπειών της Γεννήσεως του Χριστού είναι το προσωπικό ταπεινό γονάτισμα του
καθενός μπροστά στη φάτνη, η απόφαση διαλόγου υπαρξιακού με τον γεννηθέντα και
πάντοτε παρόντα μέσα στον κόσμο Σωτήρα
του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητού Θεολογικής Σχολής,
το έστειλε ο πάντα αγαπητός μας φίλος Μιχάλης Γκόγκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου