Ο Επιτάφιος του Σιγρίου

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και να στολίζω τον Επιτάφιο του χωριού μου. Θυμάμαι που πήγαινα στης Καλλιόπης κι ανέβαινα πάνω από την πόρτα της να κόψω πασχαλιά. Θυμάμαι τους κρίνους της Ντουντούς, τις βιολέτες του σχολείου - γύριζα όλα τα σπίτια του Σιγρίου να μαζέψω λουλούδια για τον Επιτάφιο - γιατό δεν αγοράζαμε . Τότε, επί Νεόφυτου Κωνσταντινίδη, στολίζαμε Παρασκευή πρωί. Και επί Σταύρου Βύρα, πρωί στολίζαμε. Μετά, αποφασίσαμε να ξεκινάμε βράδυ Πέμπτης, γιατί προλαβαίναμε στο τσακ την Αποκαθήλωση.
Κι είχα ένα άγχος κάθε φορά, να βγεί ωραίος ο Επιτάφιος! Να φτάσουν τα λουλούδια, να προλάβουμε την αποκαθήλωση, να μην πέφτουν οι κρίνοι από την κορυφή, να δένονται καλά τα κολωνάκια, να είναι συμμετρικός, να μπούνε όλα τα λουλούδια...
Ήταν μια κούραση γλυκιά, κι όταν ήμουν μαθητούδι, κι όταν πήγα φαντάρος, κι όταν παραμεγάλωσα.
Πέρυσι, αποφάσισα συνειδητά να μην εμπλακώ στον στολισμό. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να υπάρξει αλλαγή σκυτάλης.
Αλλά το "κουσούρι" μένει: το άγχος, άγχος!
Αλλά, ευτυχώς, τα χρυσά χέρια των συγχωριανών μου μου δίνουν ένα πλατύ χαμόγελο για το υπέροχο αποτέλεσμα.
Να είσαστε γερές, κορίτσια και κοπέλες του Σιγρίου! Κι εσείς, αγόρια που βοηθήσατε, σαν τα ψηλά βουνά!
Και του χρόνου μας, όλος ο κόσμος!