Ο Αλμπέρ Καμί του Σιγρίου, στο "Εθνος της Κυριακής"

 Το θέμα που από αυτό εδώ το μπλογκ είχαμε ανακαλύψει και αναδείξει, παρουσίασε στην τελευταία της έκδοση η κυριακάτικη εφημεριδα "Έθνος", σε ένα πλούσιο αφιέρωμα στον κορυφαίο γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμί.

Ο... Ελληνας Αλμπερ
«Είναι ο τόπος των θεών, εδώ θα ζήσω, ίσως για πάντα»
Ξέρω το γιατρικό, θ' αγναντεύω για πολλή ώρα τη θάλασσα. Είναι ο τόπος των Θεών. Εκεί θα πάω να ζήσω, Aγγελε, στο νησί σου. Oμως στα δυτικά, στο γυμνό βράχο του γραφικού ψαράδικου χωριού. Ποιος ξέρει" ίσως για πάντα...

Ο Αλμπέρ Καμί ταξίδεψε πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1939
παρέα με την τότε ερωμένη του Κριστιάν Γκαλιντό. Ηταν τότε μόλις 27 χρονών.

Η πρώτη φορά που ήρθε ο Καμί στη χώρα μας ήταν τον Αύγουστο του 1939, ήταν 27 χρονών και σχεδίαζε να ταξιδέψει με μηχανότρατα παρέα με την τότε ερωμένη του Κριστιάν Γκαλιντό. Στην Ελλάδα όμως ήρθε και ξαναήρθε. Κατά τον βιογράφο του, Ολιβιέ Τοντ, ύστερα από πρόσκληση του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας το 1955 και όταν ήταν πια 42 χρονών, ως κεντρικό πρόσωπο μιας ανταλλαγής απόψεων γύρω από «Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού», για να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο, Ευάγγελο Παπανούτσο, Φαίδωνα Βεγλερή, Γιώργο Θεοτοκά και Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα σε μία εκδήλωση στην οποία προήδρευε ο διανοούμενος ψυχίατρος Αγγελος Κατακουζηνός κι ό,τι μαθαίνουμε από το βιβλίο της γυναίκας του, Λητώς Κατακουζηνού, μας έχει γίνει γνωστό. «Συντροφιά με τον Καμί» ο τίτλος του. Από τη συζήτησή του όμως εκείνη τη χρονιά έχουν αρκετά πράγματα διασωθεί, κι αυτό χάρη στο μαγνητόφωνο του Ανδρέα Εμπειρίκου.
Η παρέα του Παρισιού
Ο Αγγελος Κατακουζηνός, που ανήκε κι αυτός στην «παρέα του Παρισιού», ήταν εκείνος που τον φιλοξένησε στο περίφημο σπίτι των Κατακουζηνών στη λεωφόρο Αμαλίας 4. Σ' ένα σπίτι"μουσείο, με τα ίχνη μεγάλων ζωγράφων και σπουδαίων εποχών, η Λητώ Κατακουζηνού είναι εκείνη που έχει καταγράψει για μας την αγάπη του Καμί για την Ελλάδα, ατμοσφαιρικά και με κάθε λεπτομέρεια, πολύ προτού φύγει.

Τον Καμί είχαν συνεπάρει τα νησιά του Αιγαίου και ειδικά η Λέσβος, τόσο που δήλωνε ότι θα μείνει εκεί για πάντα.

Στις σελίδες του, και το τελευταίο ταξίδι του στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1959, δύο χρόνια αφού είχε πάρει το Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας και έναν χρόνο προτού γνωρίσει μαζί με τον Γκαλιμάρ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα «τον πιο παράλογο θάνατο». Και στην επίσκεψή του ήταν μαζί του ο Μισέλ Γκαλιμάρ και ο ζωγράφος Μάριο Πράσινος. Τον Καμί τον είχαν συνεπάρει τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά τόσο που να δηλώσει στη Λέσβο στον Αγγελο Κατακουζηνό: «Αγγελε, είναι ο τόπος των Θεών. Εκεί θα πάω να ζήσω, Αγγελε, στο νησί σου, ποιος ξέρει, ίσως και για πάντα».
Τις λεπτομέρειες, όπως τις έχει περιγράψει στο βιβλίο της η Λητώ Κατακουζηνού:
«Στο Σίγρι, το μικρό ψαράδικο χωριό στα δυτικά, στην άκρη της Λέσβου, θα πήγαινε την ερχόμενη άνοιξη. Εκεί θα τελείωνε ένα έργο του για το θέατρο. Το θέατρο, η μεγάλη αδυναμία του. Ερχόταν, μας είπε, από το νησί. Είχε πάει με το πλεούμενο του φίλου του του Γκαλιμάρ, μαζί του θαρρώ κι ο ζωγράφος Πράσινος. Στη Μυτιλήνη, σε κάποια αδιαθεσία του κι ένα μικροατύχημα του φίλου του, οι κάτοικοι, δίχως να ξέρουν ποιοι ήτανε, τους περιποιήθηκαν τόσο πολύ, τους πρόσφεραν τόση ανθρώπινη ζεστασιά, που άγγιξαν βαθιά την ευαίσθητη καρδιά του.
Αργότερα, όταν αράξαμε στο Σίγρι, μαγεύτηκα από τη γραφική λιτότητα του τοπίου, τους απλούς ανθρώπους, το απολιθωμένο δάσος και τον μύθο για κείνο το άλλο, που λένε πως βρίσκεται στον βυθό. Εδώ θέλω να 'ρθω να ζήσω και να εργαστώ -είπα σε κάποια στιγμή-, να, εκεί, πάνω στη θάλασσα, σ' αυτό το απόμερο σπιτάκι".
Τι λέει ο ξένος;" πετάχτηκε κάποιος από τους ανθρώπους που μας περιτριγύριζαν περίεργοι. Κι όταν ο φίλος μου του εξήγησε "πάρ' το, σ' το δίνω, είναι δικό σου. Ελα να κάτσεις όσο θες", μου το πρόσφερε καλόκαρδα ο νοικοκύρης του. "Καταλαβαίνετε", μας έλεγε με έξαψη ο Καμί, "είναι ο τόπος των θεών, ό,τι ζητήσεις, σ' το δίνουν. Είναι πολύ ωραίο το νησί σου, Αγγελε, ωραίο και αρρενωπό", συνέχισε ο Καμί.
Ωστόσο οι ελαιώνες, καταπράσινοι λόφοι, καμπύλες τρυφερές, ασημοντυμένες οδαλίσκες να λικνίζονται στον αιγαιοπελαγίτικο αγέρα, παντρεύονται αρμονικά με τα ψηλά αρρενωπά βουνά, που τις καμαρώνουν ξαπλωμένες νωχελικά στα πόδια του. Βουνά που αγναντεύουν πέρα κατά την Ανατολή, κληρονόμοι περήφανοι της ιωνικής φιλοσοφίας" Αλλά πέρα από τη μεγάλη ιστορία του νησιού, μ' εντυπωσιάζουν και οι άνθρωποι που το κατοικούνε. Εκεί που θαρρείς πως είναι στεγνοί σαν τις αστυβιές και τις βαλανιδιές τους, ανακαλύπτεις μέσα τους ψυχικούς χυμούς, πολύτιμους, κρυμμένους θησαυρούς σαν τ' ασήμια απ' τις ελιές τους.
Ο... αρραβώνας
Εκεί θα πάω να ζήσω, Αγγελε, στο νησί σου. Ομως στα δυτικά, στο γυμνό βράχο του γραφικού ψαράδικου χωριού. Ποιος ξέρει" ίσως για πάντα"...
Ο Καμί, συνεπαρμένος από την ιδέα, έλεγε, έλεγε, όπως καμιά φορά το συνήθιζε, σα να μονολογούσε. Κι ο κύκλος έκλεισε. Δαχτυλίδι πολύτιμο, αρραβώνας του Καμί με την τωρινή μας Ελλάδα.
"Θα στέκω στην άκρη του γιαλού, ν' αγναντεύω τη θάλασσα" τα κύματα του Αιγαίου να μου φέρνουν μηνύματα μακρινά, μηνύματα από την Τιπασά, αρώματα της πατρίδας μου" Θα στέκω εκεί με τις ώρες, η αρμύρα να καίει τα μάτια μου, να μου στεγνώνει τα χείλη" Και θα αποχαιρετώ τον ήλιο στην κάθε δύση του, να συνηθίζω στο χωρισμό. Να μη φοβάμαι τον τελικό αποχωρισμό" το θάνατο" Να συλλογιέμαι" Τι όμορφος που είναι, τι μεγαλείο που έχει ο χωρισμός...
Κι άλλες φορές, μονάχος μες στη βαρκούλα μου, κάργα το πανί στον άγριο αγέρα, θ' αρμενίζω σαν παλαβός στο μανιασμένο πέλαγο, κυνηγημένη, έρημη, χαμένη ψυχή. Κι ίσως σε κάποια απανεμιά, αποσταμένος πια, σα γέρνω στην κουπαστή να θωρώ της θάλασσας τα βάθη, ίσως και μου φανερωθούν εκείνες οι ψυχές, που είναι στα σπλάχνα της θαμμένες, για πάντα στην αιώνια σιωπή. Δάσος απολιθωμένο, που όπως όλοι λένε βρίσκεται εκεί στο βυθό, μα που εγώ δε στάθηκα τυχερός και δεν το είδα".... Δειλινό αξέχαστο, που δε θα σβήσει ποτέ από τη θύμησή μας. Τον Καμί χαμένο στα οράματά του να ονειρεύεται τη ζωή του στο Σίγρι. Εκεί που ακούμπησε την καρδιά του. "Καρδιά μου, ποτέ πιστή".... Ηταν η τελευταία φορά που ήρθε στο σπίτι μας. Ποτέ πια δεν ξαναγύρισε στην Ελλάδα», συνεχίζει η Λητώ Κατακουζηνού. Κι όλοι γνωρίζουμε πια πολύ καλά την αιτία.
Τον Ιανουάριο του 1960 θα πεθάνει ακαριαία σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το αυτοκίνητο οδηγούσε ο εκδότης και φίλος του Μισέλ Γκαλιμάρ, με το πλεούμενο του οποίου είχε έρθει το 1959 στο Σίγρι"». 4 Ιανουαρίου 1960.
Ελένη Γκίκα

Good news! (επιτέλους;)

«Ήδη βρίσκεται στο στάδιο υλοποίησής του» το έργο κατασκευής αναβάθμισης του οδικού άξονα Καλλονής - Σιγρίου, όπως ανακοίνωσε αργά χθες το μεσημέρι ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Χαράλαμπος Αθανασίου, γνωστοποιώντας την εντολή της αρμόδιας διεύθυνσης του Υπουργείου Υποδομών προς τον ανάδοχο του έργου, να διευκολύνει τις διαδικασίες των απαλλοτριώσεων ώστε να επισπευστεί η έναρξη του έργου. Το έργο έχει συμβασιοποιηθεί απ’ το Σεπτέμβριο του 2012 και πλέον έχει και το «πράσινο» φως να ξεκινήσει. Μάλιστα, γίνεται προσπάθεια να μπει η μπουλντόζα το συντομότερο δυνατό, απ’ τα τμήματα όπου δεν απαιτούνται απαλλοτριώσεις.
Η «Εγνατία» της Λέσβου, ένα έργο που περιμένει δεκαετίες το δυτικό τμήμα του νησιού, χρηματοδοτείται με περίπου 40 εκατ. ευρώ απ’ το τομεακό πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για τη βελτίωση της προσπελασιμότητας. Προβλέπεται δε, μέσα στα επόμενα χρόνια, η κατασκευή του να «μειώσει» την απόσταση απ’ την Αρίσβη στο Σίγρι στα 46,7 χιλιόμετρα, με συνολική βελτίωση της οδού, δραστικό περιορισμό των «φουρκετών», αλλά και την παράκαμψη πολλών απ’ τα χωριά της διαδρομής. Μετά από περιπέτειες ετών, το έργο δημοπρατήθηκε στις αρχές τού 2012, ενώ απ’ τις αρχές τού 2013 «τρέχει» το θέμα των απαλλοτριώσεων.
Χθες δόθηκε εντολή από τη Διεύθυνση Συγκοινωνιακών Έργων (Δ1) της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Έργων προς την ανάδοχο κατασκευάστρια κοινοπραξία να συνδράμει και να υποβοηθήσει το έργο της επιτροπής προεκτίμησης ζημιών των επιταχθέντων ακινήτων του έργου, προβαίνοντας σε μια σειρά ενεργειών. Για την ταχύτερη δυνατή έναρξη των εργασιών, η όλη διαδικασία για την επίταξη των εκτάσεων αφορά σε όλες τις θέσεις κατά μήκος του έργου όπου πρόκειται να ξεκινήσουν και να αναπτυχθούν εργασίες.

25η Μαρτίου στο Σίγρι

Να δω το δοντάκι σου;

 Πρόγραμμα "Γερά δόντια - Χαρούμενα παιδιά!"...

... και η οδοντίατρος Φρόσω Θεοδωρή ενημερώνει...

 ...διδάσκει τη στοματική υγιεινή και εξετάζει...

τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Σιγρίου..

Το πρόγραμμα «Αγωγή Στοματικής Υγείας σε 800 ολοήμερα δημοτικά σχολεία και 150 σχολεία απομακρυσμένων       περιοχών» εντάσσεται στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού του ΕΣΠΑ με δικαιούχο την Ελληνική Οδοντιατρική Ομοσπονδία και υλοποιείται με τη συνεργασία του       Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

Το πρόγραμμα στηρίζεται στην ενεργητική μάθηση και έχει σκοπό την αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς των μαθητών/-τριών ενισχύοντας την υπευθυνότητα, την επικοινωνία, την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, την προσωπικότητα και την ικανότητα του μαθητή για την υιοθέτηση υγιεινών τρόπων ζωής.

Μια μικρή ιστορία από την Μικρά Ασία

Βρισκόμαστε στα 1922, την εποχή του Μεγάλου Διωγμού των Ελλήνων από τα Μικρασιατικά παράλια, μετά την Καταστροφή της Σμύρνης.
Διωγμός των Ελλήνων και απο το χωριό Χουχλιά, στο νησί Πασάλιμάνι της Προποντίδας. Οι Ελληνες εγκαταλείπουν την πατρίδα τους με τα λιγοστά υπάρχοντα τους και η θεία Κοκόνα στέλνει την κόρη της Ταρσή να πάει στο Μοναστήρι του χωριού να πάρει και να κατεβάσει την εικόνα της Ευαγγελίστριας στο καΐκι με το οποίο θα έφευγαν στην Λέσβο για να σωθούν. 
"Δεν μπορώ Μάνα", απαντά η μικρή Ταρσή.  "Δεν θα τα καταφέρω να την σηκώσω γιατί έχει βάρος η εικόνα και είμαι μικρή".  Η Ταρσή (Τακτικού αργότερα), ήταν τότε περίπου 10 ετών. 
"Μπορείς!" της λέει η μάνα της. "Η Παναγία θα βοηθήσει"... 
- Πήγα,  μου διηγήθηκε η αείμνηστη Ταρσή, και πήρα την εικόνα και την έβαλα στο καΐκι και ένοιωθα όταν την μετέφερα ότι κρατάω ένα πούπουλο στα χέρια!.... 

Έτσι η θαυματουργή εικόνα της Βαγγελίστρας έφτασε στο χωριό μας  και προστατεύει και  κοσμεί τον ενοριακό μας ναό της Αγίας Τριάδος, ο οποίος κοσμείται επίσης από τις εικόνες της ενοριακής εκκλησίας της Αγίας Τριάδος από το ίδιο χωριό, τα Χουχλιά, που έφεραν οι πρόσφυγες με τα καϊκια τους. 
Οι πρόσφυγες κάτοικοι του νέου χωριού πίστευαν πολύ στην Ευαγγελίστρια και βάφτιζαν μ' αυτό το όνομα τα εμπορικά καϊκια και τις βάρκες τους...

Καταγραφή, φωτογραφία, Μιχάλης Γκόγκος

Στείρωση σε γάτες...

 

Περίπου είκοσι γάτες μάζεψε το συνεργείο που έφτασε σημερα Τρίτη στο Σίγρι, προκειμένου να τις στειρώσει. 

Οι γάτες συλλέγονταν με μια είδική "φάκα" και μετά την επέμβαση θα επιστρέψουν στον τόπο τους.

(φωτογραφία Hans van Issel)

 Καθαρά Δευτέρα κι η θάλασσα γυαλί!
(φωτογραφία Μιχάλης Γκόγκος)

Τα άστρα του Κάστρου μας. Σαν καταιγίδα!
(Φωτογραφία Αντώνης Γεωργίου http://500px.com/photo/28112373)

Γιορτάζει...

Στις 12 Μαρτίου η εκκλησία τιμά τη μνήμη του Οσίου Θεοφάνη της Σιγριανής.
Κατά τον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, ο Θεοφάνης έζησε στα χρόνια Λέοντος Ισαύρου του εικονομάχου.
Ήτο έγγαμος, αλλά έπειτα από οκτώ χρόνια εγγάμου βίου, με σύμφωνη γνώμη της συζύγου του Μεγαλούς, αποφάσισαν να γίνουν μοναχοί.
Η γυναίκα του μετωνομάσθη Ειρήνη και κλείστηκε σε Μοναστήρι της Πριγκήπου. Εκείνος μοίρασε την περιουσία του στους Φτωχούς και έφυγε στη Σιγριανή, όπου έχτισε Μοναστήρι και ο ίδιος ζούσε αντιγράφοντας θρησκευτικά βιβλία.

Τον κατεδίωξε ο εικονομάχος Αυτοκράτωρ Λέων ο Αρμένιος και τον έκλεισε στο Μοναστήρι του Σεργίου και Βάκχου και αργότερα επί δύο χρόνια τον κράτησε σε αυστηρή Φυλακή στην Κωνσταντινούπολη, πιέζοντάς τον καθημερινώς να προσχωρήσει στη μερίδα των εικονομάχων.
 Όταν, ούτε η Φυλακή, ούτε οι πιέσεις του Αυτοκράτορα έφεραν αποτέλεσμα, εξόρισε τον άγιο στη Σαμοθράκη, όπου και παρέδωκε ειρηνικά τη ψυχή του στο Θεό, το δε λείψανό του έγινε πηγή θαυμάτων.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Μαρτίου.

Για τα παιδιά

Παιδικό αποκριάτικο πάρτυ διοργάνωσε στην αίθουσά του ο Πολιτιστικός Όμιλος του χωριού μας "Θεοφάνης Σιγριανής", όπου τα παιδιά χόρεψαν και διασκέδασαν στο πνεύμα των ημερών...

Ο δικός μας Σπύρος

Στην 28η θέση, επί συνόλου 130 εκλεγμένων στην νέα Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ έλαβε ο Σπύρος Βογιατζής.
Ο "δικός μας" Σπύρος είναι οικονομολόγος, γιός του Φώτη και της Ελένης Βογιατζή και ασχολείται ενεργά εδώ και χρόνια με τον μαθητικό και φοιτητικό συνδικαλισμό και την πολιτική.
Του ευχόμαστε, Καλή Δύναμη και όλα για το καλό.

Απόκριες στο Σίγρι

Ήταν Κυριακή του Ασώτου...