Ο δρόμος που δεν φτιάχτηκε ποτέ…

Πριν  από δεκαπέντε χρόνια, ένα ζευγάρι σουηδών, καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας – γκαλερίστα το ζευγάρι, αγόρασαν ένα σπίτι στον κεντρικό δρόμο του  Σιγρίου, αυτόν που συνδέει το λιμάνι και την αγορά με την πλαζ. Δρόμος πολυσύχναστος το καλοκαίρι, τον περπατάνε πεζοί και αυτοκίνητα. 

Αλλά η ιστορία του δεν είναι τόσο απλή…

Αυτός ο δρόμος, λοιπόν, στο έργο της ύδρευσης – αποχέτευσης του χωριού  που έτρεξε το 1986 περίπου, προβλεπόταν να γίνει ένα ωραίο πλακόστρωτο, γραφικό, να το διαβαίνουν οι χωριανοί και οι επισκέπτες και να ευχαριστιούνται.
Για πολλά χρόνια, ένα σημαντικό  μέρος του δρόμου ήταν κάτι σαν όρυγμα, αφού εξείχαν τα καπάκια της αποχέτευσης – με την  προοπτική ότι σύντομα θα γινόταν πλακόστρωτο.
Περνούσαν τα αυτοκίνητα και παθαίνανε τον παθών τους τον τάραχο! 

Γύρω στο 1992 (δεν κρατούσα και ημερολόγιο δρόμου, άντε, λίγο  πριν, λίγο μετά…) πλακοστρώθηκαν ούτε πενήντα μέτρα, από το λιμάνι ως τη στροφή της Ινώς, αυτή τη στροφή που όταν την περάσεις, καταλαβαίνεις τι εστί μελτέμι στο Σίγρι τον Αύγουστο. Το υπόλοιπο κομμάτι παρέμεινε σε παροιμιώδη χάλια, παρά τα τσιμεντένια πασαλείμματα που έγιναν κατά καιρούς, τις αμέτρητες πτώσεις ανθρώπων, τα στραμπουλήγματα ποδιών, τα σπασίματα και τα σχετικά μπινελίκια που τα συνόδευαν και τα συνοδεύουν.

Από τα πολλά μπαλώματα προκειμένου να κλείσουν όπως-όπως οι τρύπες του δρόμου, ουσιαστικά δεν υπάρχει πουθενά ενιαίο οδόστρωμα!

Η συχωρεμένη η μάνα μου καθόταν με το Χαρικλάκι – συχωρεμένη κι αυτή – κι άλλες γυναίκες στα σκαλοπάτια του σπιτιού μας τα απογεύματα του καλοκαιριού, για γειτονιό. Τις χαιρετούσανε οι τουρίστες, τις φωτογράφιζαν πολύ συχνά. Κι αυτές τους έκαναν χάζι, που περπατούσαν πάνω σ’ αυτόν τον επικίνδυνο δρόμο. Και, καμιά φορά, έλεγαν «να τη, να τη, τώρα θα πέσει». Κι έπεφτε!

Εν τω μεταξύ, η μάνα μου πέθανε, πέρασαν εκλογές και εκλογές, αλλάξαμε Δήμους, Δημάρχους και Προέδρους και – απ’ όσο ξέρω – πάντα κάπου υπήρχε ένα κονδύλι γι’ αυτόν τον δρόμο, οι τοπικές εφημερίδες το δημοσίευαν ως ένα έργο που θα ξεκινήσει την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο κλπ κλπ. Μάλιστα, ένας Δήμαρχος ήταν έτοιμος να το βάλει στον απολογισμό του ως ένα έργο… που έγινε!!! Πού στο δαίμονα χάνεται κάθε χρόνο αυτό το κονδύλι, δεν μπόρεσα να το καταλάβω!!! Ο κεντρικός δρόμος του Σιγρίου, παραμένει ένα χάλι και μισό! Ούτε λόγος για το “γραφικό δρομάκι” που ονειρευόμασταν!

Το ζευγάρι των σουηδών, που λέγαμε στην αρχή, έρχεται τρεις φορές τον χρόνο στο Σίγρι.
Ξέρει τα περί της… μελλοντικής πλακόστρωσης του δρόμου και ρωτάει και ξαναρωτάει πότε θα ξεκινήσει.
Αλήθεια, πότε;

Και δεν είναι μόνο η ντροπή μου για την ξευτίλα και το πτερόεν κονδύλι.
Είναι και τα νεύρα μου, γιατί αυτόν τον δρόμο περπατώ καθημερινά και διαολίζομαι: Έχω πέσει αρκετές φορές, τρεις φορές έχω τραυματιστεί (ελαφρά), ένας άνθρωπος μπροστά μου έσπασε το πόδι του –  και αυτό δεν θα σταματήσει όσο εξαφανίζεται αυτό το κονδύλι.
Από το 1986 έως το 2018, είναι πολλά τα χρόνια!