Σίγρι! Τόπος μακρινός, μα αγαπημένος για εμάς τους Λέσβιους! Τόπος ήρεμος, μα γεμάτος θαλασσινές νοστιμιές να αναστατώνουν τη γεύση μας! Τόπος όμως, ξεχασμένος από την πολιτεία που γίνεται «καρφί» και μπίγει στην καρδιά μας!Πάντα μου άρεσε η ηρεμία του Σιγρίου! Η πρωινή βόλτα στα σοκάκια, οι μυρωδιές από τις κουζίνες, η κρυστάλλινη θάλασσα και οι μπύρες! Από μικρή θυμάμαι όμορφα τριήμερα να τα περνάμε με τους γονείς, τα αδέρφια μου και φίλους οικογενειακούς. Όμορφες στιγμές ξεγνοιασιά και παιχνίδι, τότε που το παιδικό μου μυαλουδάκι δεν απασχολούσαν οι οποιεσδήποτε κακοτοπιές.
Αχ! πως αλλάζουν οι καιροί όμως και μας πνίγουν οι σκέψεις για την άτυχη μοίρα αυτών των απομακρυσμένων κατοίκων.
Πριν 3-4 χρόνια ώριμη πλέον σύζυγος και μητέρα προγραμμάτισα ένα 3μερο στο γραφικό Σίγρι. Ακολούθησα τα πρότυπα των γονιών μου και γρήγορα μαζεύτηκε μια όμορφη παρέα με άλλα δυο ζευγάρια και μπόλικα πιτσιρίκια.
Ευτυχισμένες στιγμές με γέλια, κουβεντούλες, καφεδάκια, μεζέδες και θαλασσινά παιχνίδια. Ιούλιος, θυμάμαι ήταν και τσαλαβουτούσαμε στη μοναδική Σιγριανή θάλασσα για δροσιά.
Φροντίζοντας πάντα για τη γυμναστική μας αρχίσαμε το παιχνίδι στην ακροθαλασσιά με τις ξύλινες ρακέτες. Τα γέλια μας δυνατά ζωντάνευαν τις γύρω παρέες και το κίτρινο μπαλάκι συνέχιζε το θορυβώδες ταξίδι του στον αέρα.
Ώσπου… μια δυνατή φωνή, μια κραυγή, πόνος δυνατός! Πόνος αφόρητος και σωριάζομαι στη θάλασσα. Τα παιδιά μου πάγωσαν, ο σύντροφος μου άλαλος, οι φίλοι μούδιασαν και εγώ να τσιρίζω. Τι είχε συμβεί; Είχε μπήξει ένα σκουριασμένο καρφί στο πέλμα μου και όλοι γύρω μου απομακρυνόταν μουδιασμένοι. Μια δύναμη θεϊκή με όπλισε και τράβηξα το καρφί. Αίμα, ούτε σταγόνα, ό-μως ένοιωθα μια ανατριχίλα να με διαπερνά όπως συνέβη τότε στο Γολγοθά του Ιησού.
Μόλις ξεκινούσε ο δικός μας Γολγοθάς. Τρέχει ο σύντροφος μου στο χωριό ζητώντας αγροτικό γιατρό. Η έστω μια νοσοκόμα για τα έκτακτα περιστατικά. Η τέλος πάντων ένα φαρμακοποιό για τον αντιτετανικό ορό. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε στο Σίγρι! «Πολυτέλειες ψάχνεις» του απαντούσαν οι συμπαθείς Σιγριανοί. «Μόνο στην Άντισσα υπάρχουν αυτά που ζητάς» συμπλήρωναν κάποιοι άλλοι.
Πανικόβλητοι παρατήσαμε τα παιδιά μας στην παραλία, μπήκαμε στο αμάξι και οδηγώντας σαν τρελός ο καλός μου κόλλησε το πόδι του στο γκάζι. Οι γκρεμοί δίπλα μας έχασκαν αβυσσαλέοι και κατάπιναν τις δικές μου φωνές από τον αφόρητο πόνο.
Δόξα το Θεό, το Κέντρο Υγείας Άντισσας είχε όλα όσα έπρεπε, έκανα τον ορό, πήρα τα σχετικά φάρμακα, μου έδεσαν το πόδι και επέστρεψα στο Σίγρι για το υπόλοιπο των mini διακοπών μας, στο Σίγρι των ανέμων, το Σίγρι της καρδιάς μας...
Αφροδίτη Γιαννέλη - Κυριάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου