Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αναζητάμε απεγνωσμένα να απομονωθούμε. Να ρίξουμε μια μούντζα στα πάντα και να εξαφανιστούμε. Η θεωρία από την πράξη όμως απέχει… παρασάγγες. Θέλει πολύ κουράγιο και ακόμη περισσότερη δύναμη για να πάρεις μια τέτοια απόφαση. Να πάρεις ένα μαύρο καρβουνάκι, να τραβήξεις ένα x στην υπέροχη ή μίζερη ζωή σου και να την κάνεις. Πού σταματά η πραγματικότητα και πού η φαντασία; Είναι αυτό που λέμε πρόσεξε τι εύχεσαι γιατί θα το ‘βρεις.Ε! λοιπόν να’ μαι εδώ. Σε έναν άγνωστο και απομονωμένο τόπο αλλά τόσο γενναιόδωρα ευλογημένο με την πιο όμορφη θέα αλλά και τα πιο μαγικά ηλιοβασιλέματα του κόσμου όλου. Με μια ηρεμία που αναδύεται από παντού και - θες δε θες - γίνεσαι άλλος άνθρωπος.
Βέβαια, άλλο να έρχεσαι εδώ στο Σίγρι για μια – δυο εβδομάδες ή έστω για ένα μήνα βρε αδερφέ, κι άλλο να είσαι αναγκασμένος λόγω ειδικών περιστάσεων να παραμείνεις απoμονωμένος – γιατί, κακά τα ψέματα, για απομόνωση μιλάμε, περίπου για ένα χρόνο: τότε η ρομαντική διάθεση εξαφανίζεται. Η πολυτέλεια της αποστασιοποίησης δεν υφίσταται πλέον. Γίνεσαι ένα με το τοπίο, την θάλασσα, το χώμα. Γίνεσαι ένα με το ρυθμό αναπνοής του τόπου που ζεις. Γίνεσαι ένα με τους υπέροχους ανθρώπους που κρύβονται εδώ στο τέλος του κόσμου, όλους όσοι αγωνίζονται να βελτιώσουν τον τόπο τους, τη ζωή τους και την οικογένεια τους. Αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι μικρός μπροστά τους, τόσο αεικίνητοι και τολμηροί που σκιαγραφούν στο μέγιστο βαθμό την αναβλητικότητα του δικού σου χαρακτήρα, αλλά πάνω από όλα σκιαγραφούν εντονότατα την μιζέρια και την μεμψιμοιρία σου.
Ε! να ‘σαι λοιπόν εκεί μπροστά. Τολμάς; Να γίνεις ένα με αυτούς. Να παλέψεις, να αγωνιστείς, να ζυμωθείς με ιδέες υπέροχες, με προσδοκίες που ούτε μέσα στο κέντρο της Αθήνας μπορείς να τις εκφράσεις, τόσο ανέφικτες και ουτοπικές ακούγονται.Επιλέγεις να γίνεις μέλος μιας μεγάλης οικογένειας που σε δέχεται με επιφύλαξη στην αρχή αλλά με ζέση και σεβασμό στη συνέχεια. Που σε ρωτά τι μπορείς να προσφέρεις, όχι υλικά αλλά πνευματικά, καλλιτεχνικά, συναισθηματικά. Που σε παρακινούν να γίνεις καλύτερη, να βγάλεις από μέσα σου ό,τι καλό μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις σε κάποιον που δεν ξέρει πράγματα πεζά - για πολλούς, αλλά εδώ οποιαδήποτε ιδέα είναι γεγονός που μπορεί να πυροδοτήσει μια ανεξέλεγκτη λάβα συνεργασίας, δημιουργίας και ενεργοποίησης.
Προς θεού, δεν είναι όλα τέλεια. Υπάρχουν πολλές ελλείψεις και δυσκολίες σε έναν τόπο τόσο απομακρυσμένο και μικρό. Το θέμα είναι αν επιλέξεις να γκρινιάζεις και να αναθεματίζεις την τύχη σου που βρέθηκες εδώ ή αν θα μπορέσεις να επικεντρωθείς σε όλα όσα μπορεί να σου προσφέρει αυτός ο τόπος – έστω και αν είναι ελάχιστα.
Λίγες είναι οι ευκαιρίες που σου δίνονται σε αυτή τη ζωή. Νομίζω πως εδώ μου δόθηκε η δική μου ευκαιρία. Να γίνω πιο ανοιχτός και δημιουργικός άνθρωπος. Να αγωνιστώ για να κάνω αυτό που πιστεύω και που μπορεί να φωτίσει και εμένα αλλά και τους γύρω μου.Ίσως είναι και μια είδους εξιλέωση, για όλα όσα έκανα και μετάνιωσα, αλλά και για όλα αυτά που έχω κρυμμένα πίσω στο βάθος του μυαλού μου και που ανέβαλλα να τα κάνω είτε από φόβο είτε από την ανάγκη να διαφυλάξω τον εαυτό μου από κάθε μορφής έκθεση.
Εδώ ο φόβος χάνεται, αρκεί να ανοίξεις τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού σου, να χαμογελάσεις και να πεις : ναι, αυτός είναι ένας νέος τόπος, ίσως ο τόπος μου…
Μαρία Πεσκελίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου